خانم سولماز نراقی در صفحهٔ شبکه اجتماعی خود گفته‌های نسبت داده شده به او توسط نیویورک تایمز را مخدوش دانسته است. در پیِ این سو گزارش، فرناز فصیحی در نسخهٔ فارسی مقالهٔ خود در نیویورک تایمز واژه «کلامی» را به اتهام آزار جنسی اضافه کرده است. با این حال، این تغییر در نسخهٔ فارسیِ مقاله برجسته نشد و در نسخهٔ انگلیسی هم این تغییر منعکس نشده است.
فرناز فصیحی گفته‌های سولماز نراقی را با اغراق و کژنمایی بازگو می‌کند. پس از آنکه خانم نراقی در پُست‌های شبکهٔ اجتماعی موضعش را در مورد واقعهٔ ذکر شده در مقاله روشن کرد، خانم فصیحی در اقدامی سوال برانگیز، با او تماس گرفته و از اینکه خانم نراقی ادعاهای مقاله را مخدوش خوانده است ناراحتی خود را ابراز داشته و او را برای تغییر موضع‌اش تحت فشار می‌گذارد.
“بدین وسیله اعلام می‌کنم بنده از طرف آیدین آغداشلو مورد آزار جنسی (در معنایی که برای فارسی زبانها دارد) قرار نگرفتم. بهتر بود در این ترجمه دقت و توجه بیشتری میشد…“
آنچه که فرناز فصیحی از آن به عنوان «آزار جنسی کلامی» یاد می‌کند، چیزی نیست جز یک سوبرداشت ساده. آقای آغداشلو خانم سولماز نراقی را به اشتباه به‌جای خبرنگاری می‌گیرد که پیشتر با او مصاحبه‌ای انجام داده بود. در آن مصاحبه که در کتابخانهٔ آقای آغداشلو با هزاران جلد کتاب انجام شده بود، خبرنگار متوجه مجموعه‌ای آرشیوی از شماره‌های اولیه از مجله‌های قدیمیِ کلکسیونی می‌شود و از آقای آغداشلو در مورد آنها سوال می‌کند. آقای آغداشلو دقت و ذکاوت خبرنگار را با مزاحی تحسین می‌کند. سال‌ها بعد وقتی آقای آغداشلو سولماز نراقی را می‌بیند او را با خبرنگار مذکور اشتباه می‌گیرد و نکته‌سنجی او در مورد مجله‌ها را یادآور می‌شود، که به نظر می‌رسد به تعجب و رنجش سولماز نراقی می‌انجامد.
گذشته از اشتباه صورت گرفته، در اینجا گفته‌های آقای آغداشلو مصداق آزار جنسی کلامی نیست. با این حال آقای آغداشلو کتباً از هر کسی که از هر گفته‌اش ناراحت شده عذرخواهی کرده است.
همچنین همانطور که در نوشته خانم نراقی می‌بینیم، ایشان در مورد دروغ‌پراکنی، سواستفاده و تسویه‌حساب‌های شخصی با آیدین آغداشلو هشدار داده و آن را محکوم کرده است.
